همه چیزهایی که می درخشند: عفو کننده چاسر، سافرونن، و فریب آشپزی

این مقاله به تحلیل یک استعاره غذایی کمتر بررسی‌شده در حکایت‌های کانتربری اثر چاوسر می‌پردازد: لاف‌زنی کشیش بخشایش (Pardoner) در مورد “زعفرانی کردن” موعظه‌هایش با کلمات برگزیده لاتین (“مقدمه کشیش بخشایش‌” 6.345). من نشان می‌دهم که ارتباط زعفران با تاکتیک‌های بلاغی کشیش بخشایش‌، در پیوند فرهنگی اساسی قرون وسطایی آن با ظاهر، و به‌طور همزمان توهم و فریب، بالاتر از طعم آن است. هنرهای تزئینی که در اشاره کشیش بخشایش‌ به ادویه طلایی نهفته است، تمرکز جدیدی را بر حمله او به معناسازی با سوء استفاده از آیین‌های تقدس ایجاد می‌کند و وسوسه‌ای را که او به عنوان تجسم طلای دروغین ارائه می‌دهد، برجسته می‌نماید. من به استعاره غذایی کشیش بخشایش‌ به عنوان اصطلاحی مشخص نگاه می‌کنم که به طور راهبردی واژگان فنی قرون وسطایی آشپزی را فرا می‌خواند. ابتدا، مقاله کارکرد مادی و ایدئولوژیک زعفران را در متون آشپزی قرون وسطی و اهمیت گردش تجاری آن در تحول ادبی کشیش بخشایش‌ را تحلیل می‌کند. سپس، بررسی می‌کند که چگونه ویژگی‌های طلایی زعفران به گفتمان اخلاقی قرون وسطی در مورد ادویه جات منتقل می‌شود. اخلاقیات ظریف خوردنی‌ها، رابطه‌ای خلاقانه بین کشیش (Parson) و کشیش بخشایش‌ چاوسر را شکل می‌دهد که بر تجلی‌های متضاد استعاری و مادی طلا استوار است. تأیید کننده این تفسیر، شعر بوئتیوسی چاوسر با عنوان “عصر پیشین” است که آرمان نوستالژیک عصر طلا، مادیت ادویه جات و حرص و آز مرگبار را در هم می‌آمیزد. در نهایت، مقاله به ترفندها و نمایش‌های آشپزی توصیف شده در کتاب‌های آشپزی قرون وسطی، از جمله برخی که به طور موهنی تصویرسازی اسرار مقدس مسیحی را تقلید می‌کنند، به عنوان نقطه مرجعی برای ظرفیت بلاغی کشیش بخشایش‌ در بازآرایی آنچه “واقعی” است، از طریق دستکاری نحوه دیده شدن آن، می‌پردازد.

This article analyzes an underexamined gastronomic metaphor in Chaucer’s The Canterbury Tales: the Pardoner’s boast about “saffron[ing]” his sermons with choice words of Latin (“The Pardoner’s Prologue” 6.345). Saffron’s pertinence to the Pardoner’s rhetorical tactics, I demonstrate, is its fundamental medieval cultural association with appearance, and concomitantly illusion and deception, above flavor. The decorative arts underlying the Pardoner’s reference to the golden spice bring new focus to his assault on signification by abusing rituals of sanctity, underscoring the temptation he presents as the very embodiment of false gold. I approach the Pardoner’s culinary metaphor as a marked term that strategically invokes the technical medieval vocabulary of cookery. First the article analyzes the material and ideological work performed by saffron in medieval culinary texts and the relevance of its commercial circulation to the Pardoner’s literary evolution. Next, it explores how the aurifying properties of saffron cross over to medieval moral discourse concerning spicerie. A nuanced ethic of the comestible informs a creative interface between Chaucer’s Parson and Pardoner that rests on opposed figurative and material manifestations of gold. Supporting this interpretation is Chaucer’s Boethian lyric “The Former Age,” which interlaces the nostalgic ideal of an age of gold, the materiality of spices, and murderous greed. Lastly, the article considers culinary tricks and spectacles described in medieval cookbooks, including some that profanely emulate the imagery of sacred Christian mystery, as a point of reference for the Pardoner’s rhetorical capacity to reconfigure what is “real” by manipulating how it is seen