روش کاشت

کشت زعفران به دو صورت کپه‌ای و ردیفی مرسوم است.

در کشت کپه ای، گودال هایی به عمق ۲۰ سانتیمتر با بیل ایجاد می‌شود و در هر گودال بین ۳ تا ۱۵ پیاز قرار می‌دهند. موضوع بسیار مهمی که در نحوه کاشت پیازها باید توجه کرد این است که از کشت کپه‌ای که در آن چند پیاز ریز و درشت را در کنار هم و در یک جا قرار می‌دهند به علت رقابت شدید بر سر منابع تولید و افت شدید عملکرد که از سال دوم به بعد پیش می‌آید باید پرهیز کرد.
در کشت ردیفی با پیاز‌های درشت پیازها بصورت تک تک پشت سر هم مستقیم رو به بالا در داخل ردیف‌های مستقیم و منظم کشت می‌شوند. این نوع کشت را که در آن پیازها مانند دانه‌های تسبیح در یک ردیف هستند را در اصطلاح کشت تسبیحی می‌نامند. هر پیاز به تنهایی فضا و غذای کافی در دسترس داشته باشد، برای سال‌های بعد پیاز‌های درشت به وجود می‌آورد که تولید را در سال دوم و سوم به سرعت افزایش می‌دهند. در این روش کشت فاصله بین ردیف ۲۵ سانتی‌متر و فاصله روی ردیف ۵-۷ سانتیمتر موجب حداکثر بهره‌وری و استفاده از فضا و منابع می‌شود.
کشت ردیفی با پیاز‌های بالای ۸ گرم در خرداد ماه مناسب‌ترین روش کشت است.
میانگین تولید در هکتار مزارع زعفران استان خراسان رضوی ۳٫۶ کیلوگرم در هکتار است در حالیکه میانگین عملکرد با بکارگیری دستورالعمل‌های نوین تولید به راحتی قابل ارتقاء است. کاهش عمر مزارع زعفران به نهایتا ۵ سال و استفاده از پیاز‌های حداقل ۸ گرمی باعث افزایش میانگین عملکرد تا ۱۰ کیلوگرم در سال خواهد شد. طولانی بودن عمر مزارع زعفران ضعیف شدن خاک و به تبع آن کوچک شدن پیازها منجر به کاهش عملکرد میانگین خواهد شد.

با توجه به اهمیت حیاتی استفاده از منابع آبی در کشور، افزایش بهداشت، کیفیت و راندمان مزارع بایستی در اولویت فعالیت‌های کشاورزان باشد تا بتوانند بیشترین بهره برداری اقتصادی و اکولوژیکی را داشته باشند.