بازاندیشی درباره «کروکوس سیسیلی» پلینی: اکوفیزیولوژی، محیط زیست و متون کلاسیک

محققان کلاسیک مدت‌ها بر این باور بودند که زعفران مورد استفاده گسترده در سراسر مدیترانه باستان، Crocus sativus (Iridaceae)، یک نسل سه‌پلوئیدی عقیم از Crocus cartwrightianus وحشی است، و در واقع استفاده از Crocus sativus در دوران باستان به‌طور گسترده‌ای توسط نمادهای علمی و پژوهشی تایید شده است. دو محقق اصلی جهان روم، دیوسکوریدس پزشک و پلینی مورخ طبیعی، بر سر فضیلت و ارزش تجاری زعفران زعفران سیسیلی اختلاف نظر داشتند، یکی از آنها کیفیت آن را می ستاید و دیگری آن را تحسین می کرد. این مطالعه از اکوفیزیولوژی، متون کلاسیک، باستان شناسی محیطی و فیتوشیمی برای توضیح این اختلاف نظر و پیامدهای آن استفاده می کند.

این تحقیق تأثیر بالقوه ریزاقلیم بر روی کشت کروکوس در مدیترانه باستان را بررسی می‌کند و شناسایی گونه جدیدی را برای کروکوس سیسیلی پیشنهاد می‌کند: Crocus longiflorus. شناسایی Crocus longiflorus به عنوان “زعفران سیسیلی” اصلاح مهمی را برای این فرض ارائه می دهد که Crocus sativus تنها گونه کروکوس با ارزش تجاری در مدیترانه باستان بوده است و توجه به پتانسیل اقتصادی و سودمندی یک گونه بومی جنوب ایتالیا را که در مطالعات کلاسیک و بعدها نادیده گرفته شده است، تجدید می کند.

Classical scholars have long held that the saffron in widespread use throughout the ancient Mediterranean was Crocus sativus (Iridaceae), a sterile triploid descendant of the wild Crocus cartwrightianus, and indeed use of Crocus sativus in antiquity has been extensively borne out both by iconographic and phylogenetic studies. Two principal scholars of the Roman world, Dioscorides the physician and Pliny the natural historian, disagreed radically over the virtues and commercial value of saffron crocus from Sicily, with one praising its quality, and the other excoriating it.

This study draws on ecophysiology, classical texts, environmental archeology, and phytochemistry to explain this disagreement and its implications. It explores the potential impact of microclimate on crocus cultivation in the ancient Mediterranean and proposes a new species identification for Sicilian crocus: Crocus longiflorus. The identification of Crocus longiflorus as “Sicilian saffron” offers an important corrective to the assumption that Crocus sativus was the sole crocus species of commercial value in the ancient Mediterranean and renews attention to the economic potential and utility of an indigenous southern Italian species overlooked in classical and later scholarship.