افزودن ارزش به زعفران کشمیر: آیا برندسازی به عنوان یک مؤلفه می‌تواند راه‌حل باشد؟

جهان تحت سلطه برندهاست. اکثر محصولات غذایی دارای برند هستند. با این حال، کشاورزان بیشتر محصولات کشاورزی را به صورت بدون برند به فروش می‌رسانند. ترویج برند برای کالاهای کشاورزی داخلی را می‌توان به عنوان یک ضرورت برای تمایز محصولات کشاورزی-تجاری تفسیر کرد. این تمایز از طریق استفاده از استراتژی‌های برندسازی به دست می‌آید. محصولات کشاورزی-تجاری که به طور سنتی انگیزه‌ای برای تمایز نداشته‌اند، باید استراتژی‌های برندسازی را توسعه دهند تا جایگاه برجسته‌ای در ذهن مصرف‌کنندگان پیدا کنند. علاوه بر این، برندسازی مواد اولیه (ingredient branding) نیز یک استراتژی برای تمایز است. زعفران کشمیر در حال حاضر در معرض خطر تقلب توسط افراد سودجو و همچنین افزایش رقابت از سوی زعفران ارزان‌تر ایرانی قرار دارد. در چنین شرایطی، ثبت زعفران کشمیر به عنوان نشان جغرافیایی می‌تواند به عنوان ابزاری برای برندسازی این ادویه عمل کند و استراتژی‌هایی مانند برندسازی مواد اولیه نیز به نظر می‌رسد پاسخی منطقی باشد.

The world is dominated by brands. The majority of food products are branded. However, the farmer does not sell the majority of farm commodities as branded products. The promotion of brands for domestic agricultural commodities can be interpreted as a necessity for agribusiness commodities to be differentiated. Differentiation is accomplished through the use of branding strategies. Agribusiness commodities, which have historically lacked incentives to differentiate themselves, must develop branding strategies in order to establish a prominent consumer position. Additionally, ingredient branding is a strategy for differentiation. Saffron from Kashmir is currently under threat of adulteration by unscrupulous elements and increased competition from cheaper Irani saffron. In such a situation, bringing Kashmir saffron under geographical indication can serve as a branding tool for the spice, and branding strategies such as ingredient branding appear to be a rational response.